காணாமல் போன சில கணங்கள்

வர்றேன்னு...
சொல்லி விட்டு போனாள்

நெடு நேரம் ஆயிற்று
அவள் விட்டுபோன வாசனையும்
எனது இருப்பின் வெறுமையும்
உணர

மன நிறம்

வக்கணையாய் எழுது!
ஒழுக்கச்சீலனாய் தோன்று!

இரவில் குடித்துவிட்டு புணர்!
பகலில் அழகிலை என சொல்!

வாஸ்து எண்கணிதம் நம்பு!
வெளியே இல்லையென மறு!
ஏன் இப்படி?

தவிப்பு

காலத்திற்கும் அப்பால்ஒரு காலமௌனம்
புரியாத ஒரு பிரபஞ்சத்தில் தொடங்கும் பிரளயம்
நுயூட்டனும் எயின்ஸ்டியனும் ஒன்றுபட்ட வெளிச்சம்
இவையாவும் மறைந்தே போனது
இருவயது கன்னக்குழியாளின் முன்
என எழுத விழைந்தேன்
கரைந்தே போனாள் - இன்று
கருவின் கரையினிலே

ட்விஸ்டுமா

சாகித்தியம் சானக்கியம்
படைப்பதில்லை
சானக்கியம் சாகித்திய
படுத்துகிறது

உலவும் தென்றல்
குளுர்ச்சி ஊட்டுகிறது
தென்றல் உலவி
ஊட்டி குளுர்கிறது

தமிழ் கவி

வெற்றுத்தாள்களும் எழுதுகோளும்
காத்து கிடக்கின்றன
கால்களோ அஞ்சிக்கும் பத்துக்கும்
ஓடியே கடக்கின்றன

தீ

வனப்பில் உடைந்து வீழ்ந்து
அலையும் உயிர்
மனஆற்றில் வளைந்தும் சுழித்தும்
ஓடும் வார்த்தைகள்

சிறுத்தையாய் விழிகள்
சிறகாய் தேகம்
மதம் கொள்கிறது மனம்
இங்கீத தடை மீறும்
மென்று தின்று
கொன்று கிழிக்கின்றன
ஒவ்வொரு அசைவும்

சாத்தியமற்ற பொழுதுகளில்
சரியும் உடலும் சாயாத உயிரும்

ரெண்டும் ஒன்றா?

கவிதை படித்தபின் வரும்
நிசப்த அமைதி
கனவு கலைந்த திடீர்
விழிப்பு நேரம்

To தல R P ராஜநாயஹம் அவர்களுக்கு

கசப்பு வாழ்வையும்
கவிதையினூடெ கடத்தல்

வாசிப்பின் மோகமும்
மொழியினில் மேதமையும்

கெட்டவை விலக
கொண்டாட்டம் பெறுக